MIĘTA PIEPRZOWA
(Mentha piperata)
Inaczej: miętkiew, miętkiewka.
Mięta to znana roślina stosowana w wielu dziedzinach człowieka: w kuchni jako przyprawa, herbata, dodatek do napojów. W niemal każdym domu w domowej apteczce znajdują się krople żołądkowe.
Właściwości:
Liście mięty posiadają wiele działań: pobudzają wytwarzanie soku żołądkowego i żółci, przyspieszając trawienie pokarmów.
Poprawiają apetyt, działają rozkurczowo na mięśniówkę przewodu pokarmowego, w tym dróg żółciowych, zapobiegają wzdęciom brzucha poprzez działanie wiatropędne.
Posiadają również właściwości przeciwbakteryjne wobec drobnoustrojów znajdujących się w przewodzie pokarmowym.
Mięta wykazuje działanie nieznacznie uspokajające, obniża nieco ciśnienie krwi
Olejek miętowy – metol znacznie silniej działa od liści mięty. Wyraźniej działa odkażająco, rozkurczowo, uspokajająco.
Działania uboczne:
Liście mięty nie powodują działań niepożądanych.
Olejek eteryczny po spożyciu może wywołać ból brzucha, wymioty, a w dużych dawkach zachwianie równowagi i senność. Przy stosowaniu zewnętrznym u osób predysponowanych może pojawić się pokrzywka, świąd i przekrwienie skóry, ból głowy. U małych dzieci może wystąpić skurcz oskrzeli, sinica i niebezpieczne w związku z tym zaburzenia układu oddechowego mogącym prowadzić do śmierci.
Działanie:
- żołądkowe
- wiatropędne
- przeciwfermentacyjne
- żółciopędne
- odkażające
- rozkurczowe
- przeciwbólowe
- uspokajające
Zastosowanie:
Wewnętrzne:
- ból brzucha
- wzdęcia
- brak apetytu
- grypa żołądkowa
- kolka jelitowa
- trudności w trawieniu tłuszczów
- w lekkiej dysfunkcji wątroby
- kamica żółciowa
Zewnętrznie:
- zapalenie jamy ustnej i gardła
- nieżyt nosa (katar)
Mentol:
- odkażająco i odświeżająco w pastach do zębów
- zapalenie gardła i oskrzeli w inhalacjach
- bóle mięśniowe i nerwobóle, migrena
- wysypki skórne i świąd
Uwaga! Nie stosuj mięty i jej składników, jeśli jesteś na nią uczulony.
Uprawa i zbiór:
Mięta lubi stanowiska z duża zawartością próchnicy, przepuszczalne, wilgotne, odchwaszczone.
Miętę uprawia się z sadzonek: rozłogi nadziemne i podziemne oraz ukorzenione wiosenne odrosty.
Uzyskać sadzonki można wiosną (rozłogi podziemne) lub jesienią (rozłogi podziemne, nadziemne, ukorzenione). Mięte wysadza się wczesną wiosną na początku kwietnia.
Mięte w celach leczniczych ścinamy do wysokości 7- 10 cm, gdy wytwarzają się pączki kwiatowe, przed kwitnieniem. Suszymy w miejscach przewiewnych, zaciemnionych, w temperaturze do 35°C.
Jako przyprawę miętę można zbierać w całym okresie wegetacji.
Uwaga! Suszenie na słońcu powoduje zmianę koloru rośliny i spadek substancji leczniczych.
Przepisy:
Napar z liści:
- 1 łyżka suszonych liści
- 1 szklanka wrzątku
Zaparzać przez 15 min. Przecedzić i pić w 2-3 porcjach.
Można także pić jako herbatę z mniejszej ilości liści.
Nalewka miętowa:
- 100g suszonych liści
- 0,5 l spirytusu 70%
Zalać liście spirytusem. Codziennie potrząsać słojem. Po 2 tyg przecedzić. Pić 20 kropli rozrobione 1/3 szklanki wody w razie dolegliwości z przewodu pokarmowego.
